Attiya Gamri

Onze meidenavond in Enschede…..

Gisteravond had ik een traditionele meidenavond in Enschede. Dit hebben wij eens in de zoveel tijd: meiden (vriendinnen) onder elkaar. Wij noemen dit nog steeds een meidenavond, maar ondertussen hebben aantal van ons kinderen, sommigen zijn getrouwd, anderen alleen en zijn de dertig gepasseerd. Van meiden mogen we dus eigenlijk niet meer spreken, maar het voelt goed omdat de sfeer en de onderwerpen ” meiden-achtig” zijn noemen wij het toch meidenavond. De onderwerpen vliegen onafgemaakt door de woonkamer en er is niemand die zich er om bekommerd. Veel gelach en geouwehoer.

Heel gezellig en de hapjes zijn echt multi-culti. De allochtone meiden laten vaak hun moeders heerlijke hapjes maken en de nederlandse meiden gaan snel langs de AH. Van olijven tot borrelnoten, van Assyrische koffie tot ijsthee. Niets is vreemd of niet lekker, alles mag en kan. Welke taal nu precies gesproken wordt op zo n avond is geheel ondefinieerbaar, we starten in het Nederlands want dat kan iedereen volgen, maar al gauw vliegen er Assyrische woorden tussendoor, daarna komen de arabische en turkse worden om de hoek. En om het helemaal makkelijk te maken krijgt Meryem het altijd voor elkaar om ook Twentse woorden te gebruiken. Een eigen gecreerde taal op zo n avond, door iedereen goed te verstaan en te volgen. Iedereen voelt zich thuis en doet mee.

Er is niet veel cultuur of politiek op zo’n avond maar Marleen heeft er een traditie van gemaakt om een gedicht voor te lezen dus ook dit keer. Zelf ben ik niet zo’n poeet, toch heb ik aandachtig geluisterd naar wat Marleen had voorbereid om ons te verrassen.

Dit keer heeft Marleen mij ermee geraakt, want ze had een stukje uit het boek ‘De toren van Babel’ van Morris L. West gekozen, dat ze op een prachtige manier voorlas:

“…. Toen de lichten van de oude stad achter hem terug weken voelde hij een zekere spijt.De wortel streng van het menselijke gevoel bleef zich altijd hechten aan haar geboorte grond. En altijd was er de herinnering die zich op onverwachte momenten pijnlijk bleef roeren, soms door de val van het licht, soms door de geur van stoffige bloemen of de toon waarop een zin in de moedertaal werd uitgesproken. Maar reisde je lang genoeg en ver genoeg, dan werd je ten slotte zoals
de bedoeïenen, levend in de ruimte van de woestijn zonder bindingen, zonder blijvende liefde en niets bouwend, want morgen zou het toch weer door het zand worden bedolven. En na een tijd zouden de herinneringen die je aan je geboorteplaats bonden zwak en vaag worden, zoals een melodie die gefloten wordt door een herder in de heuvels, slechts half beluisterd en snel vergeten….”

Behalve een snik wat het muisstil in de woonkamer… Prachtig !

Write your comment Here

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com