Vrijheid
Iedereen in de wereld streeft naar vrijheid. Als je zoals ik in onvrijheid hebt geleefd, dan weet je hoe kostbaar een open samenleving is. Helaas zien we dat die openheid tegenwoordig meer en meer onder vuur ligt. Onze democratie staat onder druk en groepen vallen instituten aan die juist hun vrijheid willen beschermen. De zorg, wetenschappen en journalistiek zijn er een paar. Tegelijkertijd zien we dat de overheid zelf tekort schiet als het gaat om de bescherming van haar burgers. De toeslagenaffaire legde een systeem bloot van jarenlang systematisch racisme en ernstig wantrouwen richting de burger.
In open samenlevingen zijn machten met elkaar in balans, ze controleren elkaar. Het is hoort een systeem te zijn van vertrouwen, waarbinnen burgers iets met hun vrijheid kunnen doen en van betekenis kunnen zijn voor elkaar. Vrijheid is nog altijd geen vanzelfsprekendheid. Vrijheid is een blijvende opdracht.
Internationale solidariteit
We zijn er dus nog niet. In Nederland, maar ook internationaal. Assyriërs, Yezidi, Alevieten, Koerden, Palestijnen en vele andere volken leven nog dagelijks in onveilige gebieden. Ze worden vaak niet gekend, erkend noch gerespecteerd op eigen geboortegrond. Zelfs in Nederland bestaat nog de discussie hoe de regering dient om te gaan met ongedocumenteerde vluchtelingen. De regering werd hiervoor in 2014 op de vingers getikt door het Europees Comité voor Sociale Rechten.
Internationale solidariteit mag niet vervallen in een cliché. De hele wereld staat met elkaar in verbinding. Nationale economieën staan nooit op zichzelf, klimaatproblemen kun je bij landsgrenzen niet even uitzetten en landen die mensenrechten schenden zorgen ervoor dat mensen ergens anders een veilig en warm thuis zoeken. Ook zien we dat vrouwen, meer dan de helft van de wereldbevolking, met hetzelfde onrecht te maken hebben.
Vrouwen
De positie van vrouwen heeft mij mijn hele leven al bezig gehouden. Ik ben geboren in een regio waar gelijkwaardigheid gewoonweg niet besproken werd. De man was de baas en de vrouw was ondergeschikt. Ook bij ons thuis. Mijn vader wilde niets te maken hebben met vrouwenrechten. De strijd voor vrouwenrechten is echter de reden waarom ik lid ben geworden van de Partij van de Arbeid. Daarom voel ik mij sterk verbonden met de ervaringen van vrouwen in Nederland en elders in de wereld.
De Nederlandse en internationale vrouwenbeweging hebben mij laten zien dat de strijd die wij vandaag leveren, morgen niet meer door onze dochters gestreden hoeft te worden. Dan kan in het klein: door de taal te leren in het land van aankomst, weet je zeker dat je dochter dit ook zal doen. Als je ervoor kiest om te werken, dan is dat voor haar ook vanzelfsprekend en is economische zelfstandigheid binnen handbereik. Het kan ook in het groot: de internationale strijd voor gelijke rechten bracht ons onder andere het stemrecht. En Lilianne Ploumen richtte als minister SheDecides op, waarmee zij de weggevallen gezondheidszorg van miljoenen vrouwen wereldwijd ondersteunde.
Jeugdzorg
Hier in Nederland kreeg ik de kans om te studeren en ik werd hulpverlener in de jeugdzorg. Zo kon ik wat betekenen voor kwetsbare en vaak thuisloze jongeren. Nu ben ik directeur van een instelling in de Jeugdzorg en Jeugdreclassering. Dagelijks zie ik jongeren en ouders die veel ondersteuning nodig hebben. Die hulp is hard nodig, anders missen deze kinderen de gelijke kansen waardoor zij later zelf op eigen benen kunnen staan.
Als je in de jeugdzorg werkt, komen de vragen de hele dag op je af. Een goed werkklimaat is belangrijk om open met elkaar te kunnen spreken over wat er gaande is, waarbij alle betrokkenen elkaar snel kunnen vinden. Die snelheid is in het primaire belang van de kinderen die volledig van ons afhankelijk zijn. Hier voel ik mij verantwoordelijk voor. Hier ben ik verantwoordelijk voor. Dat geluid mag ook harder klinken in Den Haag, zodat we die verantwoordelijkheid met z’n allen gaan voelen.
Tweede Kamer
Je gaat niet zomaar op een kieslijst staan. Onze idealen moeten uitgevoerd worden. Gelijke kansen voor iedereen, in onderwijs en werk. Een startkwalificatie voor iedereen is daarvoor hard nodig. Liefdevolle zorg, waarin vrouwen net zoveel aandacht krijgen als mannen. Eindelijk een doorbraak in zelfbeschikking over je lijf is waar we nog hard voor moeten vechten. Een cultuursector die weer opgebouwd moet worden. Een stabiele economie en een overheid waarop we kunnen vertrouwen. Culturele minderheden die duidelijker vertegenwoordigd moeten worden bij een écht sociale partij. Mensen moeten immers altijd een gezicht hebben waarin zij zichzelf herkennen. De Partij van de Arbeid zet zich daarvoor in. Ik zet mij daarvoor in.
En daarom stel ik mij kandidaat voor de Partij van de Arbeid. Zodat ik kan meehelpen aan een eerlijke toekomst. Aan een land waar we naar altijd elkaar omkijken. Niet alleen in tijden van crisis. Groepen die het hardst hulp nodig hebben, verdienen vertrouwen, geen jarenlange schuldenlast. Daar sta ik voor. En daarom vraag ik op 17 maart uw stem.
